Lieve vrienden en familie,

Op het moment van schrijven zit ik op de veranda van ons hostel van onderkomen. Het is een warme dag vandaag, zo rond de 30 graden en alweer tegen het einde van de middag. Het voelt alsof er een hele week achter me ligt, terwijl het nog niet eens veel meer dan een dag is! En terwijl ik geniet van een koel windje, zal ik kort mijn reis beschrijven.

Het begon allemaal maandag om 12:00 al. Jacob zette me af op Schiphol en we namen afscheid. Dan voelt het ineens wel heel lang en officieel hoor, 10 weken! Het inchecken van de bagage was gelukkig zo gedaan, waarna het wachten in de rij voor de security kon beginnen. Na 3 uur was ik door alle checks heen en heb ik me nog enige tijd vermaakt in de winkels en de lounge van het vliegveld. Rond 20:30 steeg mijn vliegtuig, in de strómende regen, op richting Nairobi. Naast mij zat een vrouw met een zwaar Duits accent. In het begin zeiden we niet zoveel tegen elkaar, totdat ik mijn kleine aapjesknuffel te voorschijn haalde. De wederhelft van dit knuffeltje had ik aan Jacob gegeven, zodat we toch nog een beetje bij elkaar konden zijn. “Oh wat skattig!! Heeft hij al een naam?” Verbouwereerd wilde ik zeggen van niet, maar ze haalde meteen een klein tasje tevoorschijn. “Kijk, ik heb ze ook mee! Dit beertje heet Friedeltje, naar mijn vader, en deze ezel heel Joris.” Eerbiedig beaamde ik het hoge schattigheidsgehalte van de toch enigszins versleten knuffeltjes en er volgde een gesprekje over onze reisdoelen.

Na 8,5 uur vliegen kwamen we aan op de luchthaven van Nairobi. De zgn. verplichte PCR-test die ik vooraf moest laten doen, bleek toch niet zo verplicht - ik mocht na het tonen van mijn visum en paspoort gewoon doorlopen. De enorme rij voor de paspoortcontrole en het lage verwerkingstempo van de rij mensen voor de balie zorgden wel voor een beetje stress. Ik had immers maar 2.5 uur voor mijn overstap, niet gek veel! Gelukkig zat ik om 08:00 weer in het juiste vliegtuig richting Mombasa.

Op de airport werd ik vriendelijk ontvangen door een chauffeur van de organisatie die me naar het hostel bracht. Onderweg kijk ik meteen mijn ogen uit. ‘Niet gelijk overal foto’s van maken’, hou ik mezelf voor, maar de neiging is soms wel erg groot. Van scooters met enorme pakketten achterop tot kleine tuktuks en grote matatu’s die overal tussendoor crossen en toeteren. Op een vierbaansweg is het hier echt geen gegeven dat allebei de richtingen 2 banen krijgen, nee hoor, als jij haast hebt, dan haal je toch even in via de derde baan? Gelukkig bereiken we het hostel zonder problemen, dankzij de ervaring en handigheid van de chauffeur.

Eenmaal aangekomen ontmoet ik mijn host voor de komende weken: Carola. Ze woont sinds zes jaar in Kenia samen met haar man Sultan en heeft zich daarvoor ook al in Afrika ingezet voor allerlei humanitaire projecten. We praten wat bij over de reis en de veiligheidsregels, waarna ze me meeneemt de stad in. Allereerst gaan we shillingen pinnen en veel ook, want 100 shilling is hier ongeveer €0,80 cent waard. Daarna gaan we even langs de supermarkt, waar ik wat koop voor de lunch en ontbijt en ook een grote 5-liter water gallon. Water kun je hier namelijk niet uit de kraan drinken. Hier word ik meteen geconfronteerd met de contrasten. Binnen een prachtige, westerse supermarkt en buiten de kleine, armoedige kraampjes en hier en daar soms zelfs een bedelaar. Ook heb ik een Keniaanse simkaart nodig, omdat het dan veel voordeliger is om een bundel te gebruiken. Ondertussen laat Carola me allerlei plekjes zien. “Hier kan je leuk eten” en “als je deze weg volgt, kom je bij het strand”. Met drie uur slaap komen al deze impressies en informatie best wel binnen. Eenmaal thuis afgezet ben ik ontzettend moe en ga even een dutje doen op mijn nieuwe slaapkamer voor de komende tijd. En nu zit ik hier, op de veranda, omringd door palmbomen en een koel briesje.

De reis is begonnen!

Lieve groetjes,

Dianne