Blog 8 - Safari!

Lieve familie en vrienden,

Safari! Na ruim acht weken hier is dat toch wel iets waar ik erg naar uitgekeken heb. Andere vrijwilligers waren al geweest en kwamen terug met ontzettend gave verhalen en foto’s, nou, dan begint het toch wel te kriebelen!

Donderdagochtend stond onze reisgids Dulla voor de deur met een leuk gepimpte safaribus om Margreeth, Annemarie en mij op te halen. We reden zo’n twee uur naar het safaripark Tsavo East en deden onderweg een gokje welk dier we als eerste zouden zien. Olifant, leeuw, giraffe…, maar het werd een schuchtere zebra. Tijdens deze eerste gamedrive (= ongeveer 3 uur durende rondrit door het park) zagen we meteen al iets gaafs. Achter ons busje stak er ineens een olifantenfamilie de weg over, ontzettend dichtbij! De uitdrukking ‘stampen als een olifant’ kan ik hierbij trouwens ontkrachten, want ondanks hun gewicht lopen olifanten zo goed als geruisloos.

Rond 14:00 was het tijd voor de lunch en bracht Dulla ons naar ons eerste verblijf. Dit was een luxe tentenkamp midden in het safaripark, dat grensde aan een waterpoel, waar wat grote maribu’s rustig aan het vissen waren. We dropten onze bagage en konden eventjes bijkomen van de reis. Om 16:00 stapten we weer in de safaribus en gingen voor de tweede gamedrive. Tijdens deze rit kwamen we voor het eerst oog in oog met drie leeuwinnen te staan. Hoewel, ‘oog in oog’ en ‘staan’ zijn niet helemaal de juiste woorden, want de dames lagen heerlijk te soezen in de schaduw, eentje op haar rug met een poot grappig omhoog gestoken. Met de ondergaande zon zagen we nog een hele boel olifanten en wat giraffes in de verte. Om een uur of 18:15 is het donker in Kenia, dus werden we teruggebracht voor het diner met aansluitend een gezellig kampvuur.

De volgende ochtend ging de wekker al vroeg, want Dulla verwachtte ons om 6:00 in de auto! Zonder ontbijt schoven we toch nog een beetje slaperig de bus in, maar al snel waren we klaarwakker, toen we op een ander leeuwenstel stuitten. Dit keer was er ook een mannetje bij, best zeldzaam volgens Dulla. Hij deed zelfs nog even zijn kop omhoog, zodat ik er precies een mooie foto van kon maken. Om 8:00 waren we terug voor het ontbijt en pakten we onze spullen om om 9:30 aan de tweede gamedrive te beginnen. Nu stonden er vooral veel impala‘s, hartebeests, waterbokken en wat giraffen in de verte op het menu.

Rond het middaguur kwamen we aan bij ons tweede verblijf op Lion Hill. Vroeger was dit inderdaad een heuvel waar de leeuwen zich terugtrokken, maar sinds de komst van verschillende resorts en lodges geven ze tegenwoordig de voorkeur aan een heuvel verder. Het uitzicht vanaf ons balkon was echt verbluffend mooi. We keken uit op een vallei, waar we meteen al een hele grote olifantenfamilie zagen sjokken richting een plasje water. Ook was er een heerlijk zwembad, eveneens met uitzicht op de vallei, waar we eventjes mochten relaxen, afkoelen en het stof en zweet van ons lichaam wassen. Jullie kunnen het je waarschijnlijk niet voorstellen (ik heb gehoord dat het bij jullie errrrug koud is), maar hier klotst het zweet onder je oksels rond het middaguur, als het zo’n 35 graden is hoor!

Na de lunch was het tijd voor de laatste gamedrive die dag, de meest spectaculaire als ik er eentje moet kiezen. Eerst stuitten we per ongeluk op een grote groep van negen leeuwen en daarna nog eens twee. Dit was volgens Dulla de groep die waarschijnlijk verantwoordelijk was voor de dode giraffe even verderop... Gevaarlijke meiden hoor! Vervolgens reden we een gebied in waar we nog niet eerder waren geweest. Over een weg met oranjerode aarde, omgeven door een grote, droge vlakte en met hoge bergen op de achtergrond, liep daar een eenzame olifant. Ook zagen we een babyzebraatje en twee giraffen van heel dichtbij. Zo gaaf! Moe en voldaan stortten we ons daarna op het diner. Een hoogtepuntjes van deze lodge was toch zeker ook wel de warme douche. Na meer dan acht weken eindelijk weer eens heerlijk onder een warme straal je haar wassen en dan tussen de schone lakens schuiven, mmmm.

Zaterdagochtend was onze laatste dag. We hadden nog één gamedrive in het vooruitzicht, maar die zou ‘pas’ om 7:00 beginnen. Van de vrijwilligers die ons voor waren gegaan op safari hadden we gehoord dat je vanaf het balkon heel goed de zonsopgang kon bekijken. Maar dan wel 5:30 de wekker zetten... Vooruit, zo’n kans krijgen we maar een keer, dachten we. Maar alsof half zes nog niet vroeg genoeg was, werd er om 5:00 ineens op de deur geklopt. “Good morning, hello, good morning!” Verdwaasd riepen we deze enthousiaste begroeting terug, nog niet begrijpend dat dit de ‘wake-up service’ van het hotel was, die eigenlijk voor de kamer naast ons was bedoeld… Nou ja, laten we het erop houden dat de zonsopgang prachtig was! De olifantentrompetter, de groep giraffen en de kleine serval cat die we zagen, maakten het helemaal af. Twee hoogtepunten uit de laatste gamedrive waren toch wel de leeuwenwelpjes en het babyolifantje dat Dulla 3-6 dagen oud schatte. Daarna was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan. Nog een laatste zebra net voor de poort (toch leuk om daar ook mee af te sluiten) en we waren alweer op weg richting Akogo.

Als ik het zo teruglees, vind ik het maar een droog verhaal. Heel cliché, maar: jullie hadden er echt bij moeten zijn! Prachtig om zo de beesten en de natuur te zien, wat mij betreft op z’n mooist. Nu is het alweer bijna tijd om naar Nederland te gaan. Ergens nog even niet aan denken, aan de andere kant mis ik jullie ook wel steeds meer. Ik hoop binnenkort wat foto’s van de safari te uploaden en dan volgt er nog één blogje. Tot snel!

Groetjes,

Dianne

Blog 7 - Krioelende drukte

Lieve familie en vrienden,

Alweer een tijdje geleden dat ik iets gepost heb, excuus! De beslommeringen van het dagelijkse leven hier zorgden ervoor dat ik toch wat minder tijd over had om hier eens rustig voor te gaan zitten. Bovendien hebben we een ’gezinsuitbreiding’ hier in Akogo House. Na het vertrek van vier van onze vrijwilligers, is het totaal aan mensen nu weer gestegen tot een recordaantal: we zijn met z’n tienen! De gezinsuitbreiding verliep niet zonder slag of stoot. Piloten van Kenya Airways besloten namelijk te gaan staken, waardoor een paar nieuwe vrijwilligers - soms dezelfde dag nog - moesten omboeken en via Ethiopië vliegen, weer een ander zat drie dagen lang vast op Johannesburg. Bovendien moest er in Akogo het een en ander worden verbouwd. De privekamer werd omgebouwd tot slaapzaal en daarvoor werden twee stapelbedden van boven naar beneden gesleept. Tom, onze Keniaanse huiseigenaar van begin 20, moest zijn hebben en houwen ook verkassen, omdat er voor het eerst een mannelijke vrijwilliger in Akogo zou verblijven. Daar kwam nog bij dat de nieuwe hosts van Doingoood, die per 1 januari hopen te beginnen, ook arriveerden en hun koffers voor een heel jaar wilden onderbrengen in Akogo. En ondertussen wandelt er nog wel eens een backpacker binnen, op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Kortom: in het rustige ’pole pole’ leventje hier was dat toch een vrij hectische periode!

Inmiddels zijn Florentine en ik bezig geweest met het opzetten van de groepstherapieën. In de supermarkt kochten we post-its en plakten een groene en een roze tegen elkaar. Op de groene kant schreven we ‘yes‘ en op de roze kant ‘no’. Omdat vrijwilliger Anouk op een basisschooltje ging werken en daar creatief aan de slag wilde, had ze een lamineerapparaat meegenomen. De eerste weken hebben we hier hartelijk om gelachen (want wij, die allemaal op onze koffers moesten gaan zitten om ze dicht te krijgen, konden ons niet voorstellen dat je zo maar nog ruimte had voor zo’n ding!), maar nu kwam het toch goed van pas. De post-itjes gingen door het lamineerapparaat en zo hadden we leuke kaartjes voor de groepstherapie. Het thema van de therapieën was ’stigma’ en het doel was om deelnemers zich daarvan bewust te worden en handvaten geven hoe ze met deze stigma’s en vooroordelen om konden gaan. Na een introductie en uitleg over de normen/regels lazen Florentine en ik enkele prikkelende stellingen voor, waar de deelnemers op konden reageren door met hun kaartje ‘yes’ of ‘no’ aan te geven. Zo konden ze ook van elkaar zien welke mening ze hadden en dus ook zien dat ze vaak niet alleen waren.

Een van de stellingen was bijvoorbeeld: ‘Vanwege mijn mentale ziekte denken mensen dat ik behekst ben.’ Bij de sessie met de vrouwen liet meer dan de helft de groene ‘yes’ kant van het kaartje zien. Hoewel de invloeden van de westerse wereld in Kenia onmiskenbaar zijn, speelt hekserij op de achtergrond toch ook een grote rol. Er bestaan nog steeds ‘witch-doctors’, die met wierook, bodypaint en door het oproepen van geesten vloeken uitspreken of opheffen over mensen. Twee vrouwen hadden eerst deze doctors een bezoekje gebracht, voordat ze naar het ziekenhuis kwamen. Een duur grapje, wat zo’n 50.000 shillings (= 40% van het jaarsalaris van een gemiddelde Keniaan) had gekost. We konden niet genoeg benadrukken hoe belangrijk psycho-educatie dus is. Kennis over mentale ziektes zou al zoveel van dit soort onnodige kwakzalverij uit de weg kunnen helpen!

Op een vrije zaterdagmiddag werden we uitgenodigd om naar Alices huis te komen. Alice is onze schoonmaakster, onze steun en toeverlaat. Want wie moet er anders de afwas van ‘babu’ David opruimen? Met zijn vierentachtig jaar heeft hij de verantwoordelijkheid van de afwas van zich afgeschoven en dus kunnen we iedere ochtend in de keuken traceren wat hij de avond ervoor gegeten heeft. (Gisteren was dat rijst met een knalgele kerriesaus, die vanochtend nog van het kookstel op de grond drupte…) Alice noemt ons haar ‘sisters’ en is iedere ochtend weer blij om ons te zien. We werden door Bombolulu, de sloppenwijk achter ons huis, door allemaal smalle steegjes naar haar huis meegenomen. Alice woont samen met haar moeder, stiefvader, zusje en 4-jarige dochtertje.

Een blauw gebouw doemde op in de verte. ’Dat ziet er nog best groot uit’, dacht ik naïef, totdat ik erachter kwam dat hier dus wel een stuk of acht gezinnen in leven. Elk gezin heeft twee kamers toegewezen gekregen. De woonkamer, die tegelijkertijd fungeert als keuken, is niet groter dan 3x3 meter, daarachter is nog een kleine slaapruimte voor alle gezinsleden bij elkaar. Bovendien zijn er geen ramen, waardoor de benauwdheid en de vochtigheid als warme dekens over je heen vallen wanneer je de kamer instapt. Maar de hartelijkheid was er niet minder om! ‘Feel most welcome’, begroette Alices moeder ons, een wijze vrouw. Ze heeft een belangrijke positie in het dorp en kent talloze nummers van identiteitskaarten en telefoons uit haar hoofd. Dit geldt echter niet voor haar dochter. Pasgeleden was Alice jarig en vertelde ons dat ze 24 was geworden. Nu vertelde haar moeder echter dan Benson, Alices jongere broer al 25 was. Alice bleek al 28, iets waar ze helemaal niet blij mee was! Ook Tom, onze huiseigenaar, weet niet hoe oud hij is, want zijn geboorteakte is nergens meer te vinden. “Maar ik schat rond de 23”. Dat kan je je in Nederland niet voorstellen…

Door de viezigheid die constant om je heen is, neem je het na zeven weken allemaal niet zo nauw meer. Douchen met een gekko in de douchebak, plassen in een gat in de grond en kleren die na een paar handwasjes lang niet meer zo schoon zijn als eerst doen me inmiddels niet meer zoveel. Toch is er een doorn in het oog die mij elke dag weer ergert, namelijk MIEREN. Overal waar je kijkt lopen ze. In de keuken, over het aanrecht en ook over en door het brood. Denk ik ‘s ochtends een lekker bammetje te maken voor ’s middags, dan vergaat me de eetlust snel als ik zie dat er zo’n 20 mieren krioelen op het sneetje in mijn hand. We hebben al veel geprobeerd. Dubbele plastic zakken om het brood werkte niet, de mieren vochten zich een weg erdoorheen. In de kledingkast opbergen hielp even, maar omdat het daar zo warm is, gaat brood dan na een dag al schimmelen. Een vriezer hebben we niet, dus invriezen valt ook af. Een afsluitbare plastic bak is niet groot genoeg om genoeg brood voor 10 personen te herbergen. Dus, hebben jullie tips? Schroom alsjeblieft niet om ze te delen!

Groetjes,

Dianne

Blog 6 - Dagelijkse kost

Lieve vrienden en familie,

De laatste tijd hoorde ik van veel kanten dat jullie mijn blogs trouw lezen en volgen. Echt heel lief en leuk dat jullie dit doen! Het is een fijn idee dat jullie op deze manier toch een beetje met me meereizen ;) Denkend over een leuke inhoud van deze blog, scrolde ik een beetje doelloos door de vijf voorgaande. Over de leuke tripjes en de cultuur heb ik al best wat geschreven. Ineens realiseerde ik dat het misschien voor sommigen nog niet echt duidelijk is hoe een standaard werkdag er voor mij uitziet. Terwijl ik toch het grootste gedeelte van mijn tijd op de Mental Unit te vinden ben. Daarom in deze blog een inkijkje in een ‘normale’ werkdag!

De wekker gaat rond een uur of 6:30-7:00. Vijf mensen zijn zich dan al aan het klaarmaken, omdat zij om 7:30 vertrekken. Florentine (een andere vrijwilliger op de Mental Unit) en ik vertrekken altijd rond 8:15. Het tosti-ijzer is het meest begeerde attribuut in onze keuken. In Kenia is namelijk wel brood te krijgen, maar dat is kurkdroog. Daarom toast eigenlijk iedereen zijn brood in het tosti-ijzer voordat het de broodtrommel ingaat, gewoon, met beleg en al. Om 8:15 komt onze vaste tuktuk-driver José voor rijden en met genoeg water, Deet (muggenspray) en zonnebrandcreme stappen we in. Steevast staat er file, ondanks dat José die met binnendoorweggetjes probeert te vermijden. Op drukke kruispunten staan er handelaars met de gekste dingen, bijvoorbeeld handdoeken of telefoonaccessoires. Ook zijn er veel bedelaars, zoals gehandicapte kinderen die worden rondgereden in hun rolstoel door een oudere broer of blinde moeders die aan de hand worden genomen door hun dochters en zich zigzaggend door het verkeer wagen. Bij onze tuktuk blijven ze stil staan en rammelen met een kopje met wat muntjes, in de hoop wat van deze rijke mzungu te krijgen. Ondanks de schrijnende beelden hebben we de ongeschreven regel met elkaar om niets te geven. We willen mensen niet bemoedigen om op deze manier hun geld te ‘verdienen’. Bovendien weet je het achtergrondverhaal en de context niet, er zijn namelijk helaas ook veel ’neppe’ bedelaars te vinden...

Iets voor 9:00 arriveren we op het project. Bij aankomst lopen we altijd eerst langs de apotheek en het is iedere ochtend weer een verrassing wie of wat we daar aantreffen. De apotheek zit binnen de Mental Unit en hier kunnen psychiatrische patiënten hun wekelijkse of maandelijkse dosis medicijnen ophalen. Het gebeurt echter nog al eens dat iemand ondanks medicatie toch in een psychose belandt. Zo zagen we een vrouw, die zo hysterisch was, dat ze door haar familie aan een paal bij de apotheek was vastgebonden. Een andere keer was er een man in een rolstoel, halfnaakt en gooiend met zijn slippers. Eergisteren nog zagen we een andere man, die wild tegen Lucifer (de duivel) aan het bidden was en wild gebarend schreeuwde: “Mojo, mojo! (Vuur, vuur!)”. Voor zulk soort situaties is er niet echt een protocol. Meestal laat het personeel deze mensen wat uitrazen tot ze bedaard zijn, iets wat je je in Nederland echt niet kunt voorstellen.

Tussen 9:00 en 9:30 arriveert vaak de eerste patiënt. Afhankelijk van de dag van de week is dit een outpatiënt (iemand die thuis woont) of een inpatiënt (iemand die opgenomen is). Psycholoog Peter begint steevast met een introductierondje, dus inmiddels heb ik de zin “Hi, my name is Dianne and I am a psychology student from the Netherlands”, denk ik al wel honderd keer uitgesproken. Een therapie duurt hier ongeveer een uur. Omdat patiënten alleen maar een datum afspreken, komt het gerust voor dat ze 2,5 uur moeten wachten voordat ze aan de beurt zijn. Florentine en ik hebben een schriftje waarin we aantekeningen maken over de problematiek en hoe Peter of de andere psychologen dit benaderen. Af en toe is er gelegenheid om een vraag te stellen of om ons advies te geven.

Ook mogen we wel eens inpatienten uitkiezen voor een consult. Dit gaat op een zeer niet-gestructureerde manier, namelijk: gewoon de stapel dossiers naar je toeschuiven en vanaf de bovenste beginnen met bladeren. Het enige criterium is eigenlijk alleen dat de patiënt niet recent nog gezien is. Soms is het lastig om je hierop te concentreren, vanwege het slordige handschrift van sommige psychiaters (zucht), maar ook omdat de inpatients voortdurend naar je roepen en je aandacht proberen te trekken, zoals ik in Blog 4 beschreef. De dossiers worden namelijk bewaard op het aanrechtjes tússen de twee wards (afdelingen) in. Wanneer een patiënt je geschikt lijkt, roep je heel hard zijn/haar naam door het gaas. Er is altijd wel minstens een ijverige patiënt die jouw boodschap vervolgens luidkeels doorgeeft aan de rest van de ward en na een minuut of drie komt de persoon in kwestie aangelopen. Het is altijd even spannend of hij/zij stabiel genoeg is, maar als dit zo oogt, haalt de bewaker de vergrendeling van de deur en nemen we de patiënt mee naar het kantoor van Peter.

Peter luncht, en nog wat Kenianen met hem, niet. De eerste dag wist ik dat uiteraard niet en zat om 14:30 met een rammelende maag mijzelf af te vragen of het al etenstijd was. Sindsdien plannen Florentine en ik onze eigen lunchtijd in tussen consulten door. Via de app wordt even afgestemd of de vrijwilligers in het hoofdziekenhuis ook al klaar zijn en vaak ontmoeten we elkaar bij het restaurantje op het ziekenhuisterrein. We bestellen een drankje of, als het tosti-ijzer écht te druk bezet was die ochtend, ook wat te eten. De keuze is niet zo groot: er is ugali (een klomp deeg, gemaakt van mais), chapati (een soort pannenkoek), getheri (een mix van mais en bruine bonen), rijst met bonen, wat vleesstukjes in jus en enkele groentes zoals mchicha (zachte spinazie). Er heerst altijd een gezellig sfeertje in het cafétje van Marjo, de eigenaresse en we zijn altijd benieuwd naar elkaars verhalen.

In de middag is het altijd spannend of er überhaupt een programma is. De meeste patiënten komen ‘s ochtends en dus komt het wel eens voor dat er niemand is. De inpatients krijgen rond de middag hun medicatie en zijn dan niet helder genoeg om een therapie te volgen. Dus op sommige dagen kletsen we over de verschillen tussen Nederland en Kenia, leren we wat Swahili of gaan vroeg naar huis. Er moet namelijk ook voor het eten gezorgd worden. ’s Ochtends vroeg of via de app wordt besproken wie er de boodschappen gaat halen en wat er op het menu staat. Ook op culinair gebied is er een wereld voor me open gegaan kan ik je zeggen! Shakshuka, aglio olio, spaghetti alla puttanesca, inspiratie genoeg om een keertje thuis te koken mam!

’s Middags en ‘s avonds is er tijd om met het thuisfront te bellen. Zo ben ik deze week op virtuele familievakantie en online kraamvisite bij nichtje en naamgenootje Joanne geweest. Het is even improviseren, maar als de wifi meewerkt kun je prima beeldbellen. Rond een uur of 22:00 liggen we op een oor. Met z’n zessen, verdeeld over vier stapelbedden in een snikhete kamer waar de overige twee bedden door de termieten zijn aangevreten, maar we maken het gezellig! Het raam kan een stukje open en er hangt een ventilator aan het plafond, dus we redden ons prima. Na een verdiende nachtrust, gaat de wekker weer om 7:00 ;)

Groetjes,

Dianne

Blog 5 - Tripje naar Nairobi

Lieve familie en vrienden,

Tussen het werken op het project door is er gelukkig ook wat tijd voor ontspanning en tijd om het mooie land Kenia te ontdekken. Zo ook afgelopen week. Donderdag 20 oktober was een nationale feestdag: Kenyatta Day of Mashujaa Day. De Kenianen vieren op deze dag dat hun land na kolonisatie van de Britten onafhankelijk werd in 1963 en herdenken alle belangrijke vrijheidsstrijders. Zo ook Kenyatta, hij was de eerste president van de Republiek Kenia.

Omdat iedereen vrij is op deze dag, maakten Monique (een andere vrijwilligster) en ik van de kans gebruik om Nairobi eens te bezoeken. We kregen vrijdag ook vrijaf en hadden zo drie dagen om de hoofdstad te ontdekken. Kenia is zo’n veertien keer groter dan Nederland en dus was het een flinke reis. Om de 450 kilometer te overbruggen namen we de Madaraka Express. Dit is een trein die dwars door het safaripark Tsavo East kruist en dus hoopten we wat wilde dieren te zien. En ja hoor, we waren nog maar net onderweg toen we al een grote groep zebra’s langs het spoor zagen staan! Verder zagen we nog een paar olifanten, wat gazelles en een heleboel apen.

Rond het middaguur kwamen we aan in Nairobi en liepen de rest van de middag rond in de stad. We kwamen tot de conclusie dat Mombasa toch een stuk mooier is. Hoewel Nairobi een best groot businesscentrum heeft met hoge flats, was er weinig van de gezellige sfeer van Mombasa terug te vinden. Na toch even lekker de benen gestrekt te hebben, gingen we vroeg naar bed. De volgende dag werden we namelijk opgehaald door Stephen, die ons mee op een dagtour zou nemen. Na een uur rijden stopten we als eerste bij de Great Rift Valley. Dit is een enorme vallei, die strekt van Libanon tot Mozambique, zo’n 50 km breed. Ik maakte hier een praatje met de eigenaar van een souvenirwinkel, die me interessante weetjes vertelde over de 42 verschillende stammen hier in Kenia. Iedere stam heeft zijn eigen tradities en cultuur. Zo is voor alle Kenianen verboden om messen/speren te dragen, behalve voor de Masaai stam. “That’s the way they live”, zei hij schouderophalend. Het lijkt me voor de regering een grote uitdaging om al deze 42 subcultuurtjes te vangen in een land. Geen wonder dat er nog al eens conflicten tussen stammen zijn…

Daarna reden we door naar Nationaal Park Hell’s Gate. Een beetje een vreemde naam, maar wat een prachtige natuur! Het park was ontstaan na een grote vulkaanuitbarsting, dus op de wegen was nog allerlei vulkanisch gesteente te vinden en de rotswanden waren indrukwekkend. Bij de ingang stapten we, jawel, op de fiets! We gingen namelijk een fietssafari doen. Er zullen mensen zijn die nu gaan lachen, omdat ik helemaal niet zo van fietsen houd, maar dit was een bewuste en vrijwillige keuze hoor ;) Gedurende 8 km zagen we zebra’s, buffels, giraffes, pumba’s, klipdassen en verschillende vogels, allemaal gewoon vanaf de fiets. Daarna maakten we een 1 uur durende hike door de natuur, met uitzicht over een hele diepe, indrukwekkende kloof. (Voor de mensen die het interesseert: hier is de film the Lion King opgenomen!). Onze gids wist allemaal interessante weetjes over de flora en fauna en liet ons op de mooiste plekjes poseren voor een foto. Daarna hobbelden we weer 8 km terug op ons fietsje, wat toch wat zwaarder en langzamer ging dan de eerste helft… Het was inmiddels midden op de dag en er stond geen zuchtje wind. Ik krijg het spontaan warm als ik daaraan terugdenk!

Gelukkig stond er twee heerlijke borden spaghetti voor ons klaar bij een restaurantje aan Lake Naivasha, de volgende stop. Toen ons energielevel weer op peil was, volgde het tweede deel van de tour: een rondvaart op het meer. We voeren langs het topje van een oud hotel, dat iets te dichtbij de kant geplaatst was en dus helaas was opgeslurpt door het meer. Ditzelfde gold voor twee kleine eilandjes, die vroeger één waren en verschillende bomen, die nog net boven water kwamen. Ook zagen we een eiland waar een nijlpaardenfamilie lag te zonnen. Ik vroeg of dat niet gevaarlijk was voor de vissers. Zij lopen namelijk gerust tot hun borst het water in om hun netten uit te zetten, omdat de meesten te arm zijn voor een boot. Er zijn weleens ‘conflicten’ bevestigde hij. Als een visser te dichtbij komt, hapt een nijlpaard uit zelfverdediging van zich af, en gezien de enorme kaken van deze kibokolijkt dat me absoluut niet prettig… Daarna voeren we door naar de flamingo’s, pelikanen, en nog veel meer vogels waarvan ik de naam niet heb onthouden, prachtig! Na een zeearend gevoerd te hebben, kwam er toch echt een einde aan de trip en bracht Stephen ons terug naar Nairobi.

De volgende dag hadden we nog een paar uur, die we besteed hebben in het Nationaal Museum van Kenia. Er waren veel verschillende dingen te zien, van de opgezette ’Big Five’ tot geschiedenispanels, verentooien, authentieke muziekinstrumenten, speren en portretten. Na een lekkere pizza op het treinstation was het om 15:00 toch echt tijd om weer naar Mombasa te gaan. Met een oranje lucht van de ondergaande zon spotten we weer heel veel dieren: een kudde olifanten en zelfs wat giraffen vlak langs het spoor! Onze vaste tuktuk-driver Jeff stond ons op te wachten en begroette ons vrolijk vanuit zijn rammelde, puffende tuktuk vol met lampjes. Feilloos zigzagde hij tussen het verkeer door en zette ons netjes af bij Akogo. Hier ploften we puffend op de veranda, we waren weer thuis!

Groetjes,

Dianne

P.S. Voor foto’s van dit tripje kun je terecht onder het kopje ‘Foto’s’!

Blog 4 - Blank zijn

Lieve familie en vrienden,

Nu ik alweer 2,5 week in Kenia ben, vallen sommige dingen je niet meer op. Het afval langs de wegen, het hectische verkeer, de temperatuur en de constante angst dat het water op is terwijl je net je haar hebt ingezeept went allemaal. Over sommige dingen ga je echter steeds meer nadenken en realiseren. Bijvoorbeeld wat het betekent om blank te zijn in een land als Kenia.

Heel de dag door hoor je het woord ‘mzungu’, wat zoiets als blanke betekent. Dit is geen scheldwoord, legde Peter tijdens de eerste ontmoeting uit, maar meer een constatering, een soort compliment. Als je over straat loopt, rennen kinderen achter je aan en willen graag een high five of een boks. Sommigen die te verlegen zijn, wijzen je na en giechelen vanaf een afstandje. Voor volwassen mannen betekent het dat je mooi bent. “I love you” en “Do you want to marry me?“ zijn niet van de lucht. Helaas, mijn eerste huwelijksaanzoek was niet zo speciaal als ik gehoopt had, haha ;) Maar ook in de Mental Unit krijg je opmerkingen van mannen op de verpleegafdeling die je aandacht proberen te trekken, met bewoordingen als “Cinderella, Queen of Snowwhite”. ’Mzungu’ zijn betekent bovendien dat je rijk bent. Inmiddels hebben we geleerd dat er speciale prijzen zijn voor het openbaar vervoer voor ons westerlingen en inwoners van Kenia. En dan nog dingen we altijd minstens een derde af. Bedelaars en verkopers blijven extra lang rond je hangen, omdat ze weten dat je geld hebt. Maar ook mensen die Kenia willen verlaten, zien je als een toegang tot het goede leven in Europa en willen het liefst je contactgegevens.

Ook ga je steeds meer beseffen wat een leven in de Mental Unit betekent. Sommige mensen zitten zo diep in een psychose, dat ze alleen maar op de vloer zitten, met bloeddoorlopen ogen, zichzelf krabbend of onrustig rondlopen. Anderen lijken zich te schikken in hun lot, maar zijn ook zo onstabiel, dat ze waarschijnlijk niet snel ontslagen gaan worden, zoals Ali. Ali is een kleine man van rond de 50. Ik mocht een therapiesessie met hem doen en begon met de basics. Ali vertelde dat hij 4 vrouwen heeft, terwijl in zijn dossier staat dat hij single is. Of hij wel eens agressief was? Nooit! Zijn dossier vertelde iets heel anders. Van het hele verhaal klopte dus niks, maar vrolijk was hij wel. Af en toe riep hij tussendoor: God save the Queen! Voor degenen die wel stabiel zijn is het leven onzeker. Er zijn geen vaste tijden wanneer je therapie hebt. Wanneer de psycholoog tijd heeft voor een consult, loopt hij simpelweg naar de berg met groene patiëntendossiers en begint te bladeren. Als hij iemand tegenkomt die hem geschikt lijkt voor therapie, roept hij deze naam om. Hierdoor is er niet echt een overzicht en komt het wel eens voor dat een patiënt een maand lang niet wordt gezien. Wat schrijnend eigenlijk!

De vrije tijd die we hebben, proberen we zo goed mogelijk te benutten om het land Kenia te leren kennen. Afgelopen weekend zijn we naar het kustplaatsje Watamu geweest. Maandag was een nationale feestdag, dus hadden we een dag vrij. In Watamu overnachtten we in een tentenkamp in het bos, gewoon tussen de apen. Wanneer je op de wc zat of onder de douche stond, keek er af een toe een aapje mee over de bamboe schutting. Op een minuut loopafstand bevond zich de Indische Oceaan, waar we hebben gezwommen en onszelf gescrubd hebben met zand. Maandag bezochten we Marafa, een prachtige canyon van Kenia. De gids wist heel veel dingen te vertellen over de plek, ook over de planten. Sommige planten werden gebruikt tegen de muggen, anderen om de houten karkassen van huizen aan elkaar vast te knopen en weer anderen hadden handige takken die mensen afbraken en gebruikten als gardes. Na een prachtig en ontspannen weekend was het dinsdag weer tijd om aan de slag te gaan op het project!

Groetjes,

Dianne

Blog 3 - Contrasten

Lieve familie en vrienden,

Vreemd om te beseffen dat ik hier inmiddels alweer 1.5 week zit, de tijd vliegt! Vandaag was de laatste werkdag voor deze week en dus wil ik jullie graag een inkijkje proberen te geven in mijn project.

Van maandag t/m vrijdag ben ik werkzaam in het Port Reitz Hospital, en dan in de Mental Unit. Ons team bestaat uit: Peter, Nana en Edith (psychologen), Muthoni en Cathryn (stagaires) en Beatrice (vrijwilligster). Ik werk samen met Florentine, een andere vrijwilligster uit Nederland, die net haar Bachelor Psychologie heeft afgerond. Allereerst kregen we een rondleiding door de Unit. Heb je nu een plaatje van een Nederlands ziekenhuis in je hoofd? Dat mag je meteen schrappen. Loop in gedachten met me mee!

Het kantoor van Peter bestaat uit twee kasten, een tafel en een kapotte bureaustoel, cliënten/patiënten mogen op tuinstoelen zitten. Daarnaast kan de deur niet helemaal dicht en valt de deurklink er geregeld af, maar gelukkig hebben we een methode gevonden door hem eerst op te tillen en dan op een speciale manier in zijn voegen te schuiven. De isoleercellen bevinden zich midden in het complex. Wanneer patiënten niet meer op de afdeling kunnen blijven vanwege agressief of onhandelbaar gedrag, belanden ze in deze cellen van 3x3 meter achter een dikke deur met een klein getralied raampje. De extreemste gevallen krijgen een injectie, waardoor ze een paar uur onder sedatie zijn. Letterlijk platgespoten dus. Mannen en vrouwen verblijven op een aparte afdeling. Er zijn ongeveer 4 slaapzalen met 9 bedden per afdeling. Deze bedden zijn van beton en zitten vast aan de vloer, zodat de patiënten er zichzelf of anderen geen pijn mee kunnen doen. Naast de slaapzalen is een binnenplaats, waar de patiënten zich vrij kunnen bewegen. Alle patiënten hebben blauw met wit gestreepte kleding, waar met grote letters MENTAL op gekalkt staat. Afgezien van therapiesessies en bezoek is er voor hen eigenlijk niet zoveel te beleven. Ondanks dat er officieel maar 72 bedden beschikbaar zijn, slapen er soms wel 100 patiënten. Verder is er nog een grote hal waar soms groepstherapieën gehouden worden en een kantoortje voor de psychiater. Al met al niet echt een fijne plek om te verblijven…

Tot nu toe heb ik vooral meegekeken met consulten van klinisch psycholoog Peter, ontzettend interessant. Theorie wordt ineens praktijk! Je ontmoet patiënten met schizofrenie, bipolaire stoornis, ADHD, depressie, OCD etc.. Een ander groot probleem is verslaving aan alcohol of drugs. De drug Moguka bijvoorbeeld, een soort gedroogde bladeren, is erg goedkoop (zo‘n 40 cent). Zo kwam ook Michael afgelopen week bij ons met een alcohol verslaving. Hij was al vijf keer opgenomen geweest in een afkickcentrum, maar dit was tot nu toe altijd onder dwang van zijn ouders. Nadat hij tremoren en een interne bloeding had gekregen, besefte hij nu ook zelf dat het tijd was om te veranderen en kwam bij ons voor hulp. Peter gooide ons in het diepe met de introductie: “These ladies will do the intake!”. Even slikken en denken aan wat je geleerd hebt, maar ik kan nu zeggen dat mijn eerste intakegesprek een feit is!

Twee andere consulten die ik met jullie wil delen, vormen een groot contrast. Vandaag zagen we Hilda, een jonge vrouw van 32 met een voorgeschiedenis van depressie. Zij en haar man waren na tien jaar huwelijk helaas nog steeds kinderloos. In Afrika wordt vrijwel meteen de vrouw hiervan beschuldigd en dit viel Hilda erg zwaar. Haar bezoeken aan de gynaecoloog hadden niets uitgewerkt en ze had recent een depressieve terugval gehad, nadat ze een tijdje gestopt was met medicatie. Gisteren kwam Rebecca voor consult. Zij is al jaren getrouwd met een zeer agressieve en narcistische man, die haar steeds ‘hond’ noemt en vertelt dat ze niets waard is. Hij dreigde nu zelfs om haar te scheiden van hun kinderen. In een wanhopige poging om controle te houden over de situatie opperde Rebecca dat ze dan misschien zelf maar haar kinderen moest vermoorden, dan kon haar man ze in ieder geval niet van haar afpakken. Peter besteedde het hele consult aan uitleggen dat dit écht geen oplossing was, maar de lege blik in Rebecca’s ogen bleef. Zo schrijnend! De ene vrouw, depressief vanwege haar kinderloosheid en de andere vrouw, spelend met moordgedachtes vanwege extreme hulpeloosheid.

In de komende weken hopen Florentine en ik groepstherapieën te gaan organiseren voor de patiënten die liggen opgenomen. We hebben hier allebei geen ervaring mee, maar Peter stimuleert ons enorm. Aan de ene kant ontzettend spannend, maar aan de andere kant hebben we ook gezien dat elk momentje buiten de afdeling een welkome afleiding is voor de patiënten. Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes,

Dianne

P.S. Reacties kan ik zien en ik lees ze ook zeker! Ik kan er alleen niet persoonlijk op reageren ;)

Blog 2 - Pastor David

Lieve familie en vrienden,

Kenia zit vol verrassingen, die je van tevoren helemaal niet realiseert als blanke ’mzungu’. Van sommige dingen ben je uiteraard op de hoogte, zoals het feit dat je niet kunt drinken uit de kraan, dat mensen hier met hun handen eten of dat salamanders en gekko’s over de muren van je huis lopen. Maar andere dingen houd je in Nederland niet voor mogelijk. Een paar dingen van de afgelopen dagen.

Woensdag had ik meteen al mijn introductie op het project. Na een leuk gesprek met psycholoog Peter, gingen Carola en ik naar het hoofdgebouw van het ziekenhuis om mijn gezondheidszorg-fee van 100 dollar te betalen. Die zullen ze vast goed kunnen gebruiken, dacht ik van tevoren. De procedure om het te innen doet echter bijna het tegenovergestelde vermoeden, ondanks dat iedereen ontzettend vriendelijk is. Eerst moesten wij naar de secretaresse. Zij vroeg om papers. ’Welke papers precies?‘, vroeg ik beleefd. ‘Papers.’ Meer werd het niet. Dus gaf ik maar wat uitgedraaide documenten die ik bij me had, zoals mijn VOG en een kopie van mijn motivatiebrief. Het volgende station was de directrice. Na een uitgebreid gesprekje over het dagelijkse wel en wee bladerde ze vluchtig de papieren door, krabbelde wat onderaan de pagina en stuurde ons door naar loket nummer 3. Hier moest ik mijn paspoort laten zien en kregen we een papiertje met een nummer. Dit nummer moesten we inleveren bij loket nummer 4, om daar te betalen. Echter, de jongen van loket 4 verwees ons door naar loket 5. Hij werkte nog niet zo lang en wist niet hoe het moest. Na betaald te hebben bij loket 5, moesten we weer terug naar de secretaresse om daar het bonnetje in te leveren. In totaal duurde dit wel een klein uur, allemaal echt op z’n Afrikaans. Volg jij het nog? ;)

Iets anders waar ik me over verwonderd heb, waren de kamelen op het strand en de vele liefdesverklaringen die me om de oren zijn gevlogen tijdens mijn wandeling richting het strand. Dat ik de komende weken koud moet douchen en mijn was met de hand moet doen. Dat de meeste mensen hier maar een keer per dag eten. Maar ook werd ik positief verrast over de prachtige natuur, aapjes en geitenkuddes langs de kant van de weg, de talloze groentekraampjes, de onderhandelingsgeest en hoe ontzettend aardig Kenianen zijn. Iemand kan gerust doen alsof hij/zij je al jaren kent, terwijl je hem/haar in werkelijkheid pas voor het eerste ziet, bijzonder!

In de paar dagen dat ik hier nu ben heb ik ook kennis gemaakt met de andere bewoners. De meeste van hen zijn ook vrijwilligers van Doingoood Experience. Dit geldt echter niet van pastor David, een 80-jarige zendeling, die de afgelopen 40 jaar door Kenia, Tanzania en Sudan heeft getrokken. Hij zit hier - naar eigen zeggen - zijn tijd uit en mag er gratis wonen van de eigenaar. Om zijn nek hangt een groot houten kruis en maar zelden heeft hij zijn kunstgebit in. Afgezien van zijn witte huid, is hij een echte local en doet zijn boodschapjes nog met de tuktuk. Na twee dagen kwam David mij opzoeken, omdat hij had gehoord dat ik ook christelijk was en het leek hem prachtig om samen ‘fellowship’ (discipelschap) te betrachten. Hij nodigde me uit om een keer een Bijbelstudie te doen samen, een ontzettend bijzondere en waardevolle ervaring, ondanks onze verschillende inzichten!

Vrijdag hebben we het project van huisgenootje Anouk bezocht. Zij heeft op haar schooltje het BookBuddy project opgezet, waar vrijdag de opening van werd gevierd. Ieder kind krijgt vanaf nu iedere week een boek mee naar huis, om zo het lezen (en zo de vocabulaire, taalvaardigheid en schoolresultaten) te bevorderen. Het was echt een feestdag! De kinderen zonden ingestudeerde liedjes en het nationale volkslied, terwijl de vlag werd gehesen. De directrice had haar mooiste jurk aangetrokken en ook de ouders waren uitgenodigd. Elke klas had een stukje voorbereid om op te voeren voor ons ’wazungu’ en de ouders. Kindjes uit de kleuterklas zongen, er werd een gedicht voorgedragen door de oudere leerlingen. Ook keken we naar de traditionele dans en een team acrobaten. Een kindje had Anouk toevertrouwd dat het echt de leukste dag ooit was! We sloten de dag af met een lekker restaurantje, waar we achterop de boda-boda (motor) naartoe werden gebracht.

Vandaag hebben we samen met de man van Carola, een rasechte Keniaan: Sultan, een tour door het oude Mombasa gedaan. Hij nam ons mee naar de kippenmarkt, de specerijenmarkt en de vismarkt. Ook bezochten we het oude fort van de havenstad en de vier indrukwekkende slagtanden over de drukke weg, een typische toeristische trekpleister. Het is een wirwar van smalle straatjes, maar Sultan wist feilloos de weg. Onder het genot van een drankje keken we uit op de Indische Oceaan, prachtig.

Nu zitten mijn ‘uitrustdagen’ erop. Morgen hoop ik naar de plaatselijke kerk te gaan en daarna begint maandag mijn project! Ik heb er ontzettend veel zin, maar er zijn stiekem ook wel wat zenuwen. Hoe zal het er precies uitzien en wat kan/mag ik doen? Nou ja, dat zijn zorgen voor maandag. Hakuna matata!

Groetjes,

Dianne

Blog 1 - Friedeltje en Joris

Lieve vrienden en familie,

Op het moment van schrijven zit ik op de veranda van ons hostel van onderkomen. Het is een warme dag vandaag, zo rond de 30 graden en alweer tegen het einde van de middag. Het voelt alsof er een hele week achter me ligt, terwijl het nog niet eens veel meer dan een dag is! En terwijl ik geniet van een koel windje, zal ik kort mijn reis beschrijven.

Het begon allemaal maandag om 12:00 al. Jacob zette me af op Schiphol en we namen afscheid. Dan voelt het ineens wel heel lang en officieel hoor, 10 weken! Het inchecken van de bagage was gelukkig zo gedaan, waarna het wachten in de rij voor de security kon beginnen. Na 3 uur was ik door alle checks heen en heb ik me nog enige tijd vermaakt in de winkels en de lounge van het vliegveld. Rond 20:30 steeg mijn vliegtuig, in de strómende regen, op richting Nairobi. Naast mij zat een vrouw met een zwaar Duits accent. In het begin zeiden we niet zoveel tegen elkaar, totdat ik mijn kleine aapjesknuffel te voorschijn haalde. De wederhelft van dit knuffeltje had ik aan Jacob gegeven, zodat we toch nog een beetje bij elkaar konden zijn. “Oh wat skattig!! Heeft hij al een naam?” Verbouwereerd wilde ik zeggen van niet, maar ze haalde meteen een klein tasje tevoorschijn. “Kijk, ik heb ze ook mee! Dit beertje heet Friedeltje, naar mijn vader, en deze ezel heel Joris.” Eerbiedig beaamde ik het hoge schattigheidsgehalte van de toch enigszins versleten knuffeltjes en er volgde een gesprekje over onze reisdoelen.

Na 8,5 uur vliegen kwamen we aan op de luchthaven van Nairobi. De zgn. verplichte PCR-test die ik vooraf moest laten doen, bleek toch niet zo verplicht - ik mocht na het tonen van mijn visum en paspoort gewoon doorlopen. De enorme rij voor de paspoortcontrole en het lage verwerkingstempo van de rij mensen voor de balie zorgden wel voor een beetje stress. Ik had immers maar 2.5 uur voor mijn overstap, niet gek veel! Gelukkig zat ik om 08:00 weer in het juiste vliegtuig richting Mombasa.

Op de airport werd ik vriendelijk ontvangen door een chauffeur van de organisatie die me naar het hostel bracht. Onderweg kijk ik meteen mijn ogen uit. ‘Niet gelijk overal foto’s van maken’, hou ik mezelf voor, maar de neiging is soms wel erg groot. Van scooters met enorme pakketten achterop tot kleine tuktuks en grote matatu’s die overal tussendoor crossen en toeteren. Op een vierbaansweg is het hier echt geen gegeven dat allebei de richtingen 2 banen krijgen, nee hoor, als jij haast hebt, dan haal je toch even in via de derde baan? Gelukkig bereiken we het hostel zonder problemen, dankzij de ervaring en handigheid van de chauffeur.

Eenmaal aangekomen ontmoet ik mijn host voor de komende weken: Carola. Ze woont sinds zes jaar in Kenia samen met haar man Sultan en heeft zich daarvoor ook al in Afrika ingezet voor allerlei humanitaire projecten. We praten wat bij over de reis en de veiligheidsregels, waarna ze me meeneemt de stad in. Allereerst gaan we shillingen pinnen en veel ook, want 100 shilling is hier ongeveer €0,80 cent waard. Daarna gaan we even langs de supermarkt, waar ik wat koop voor de lunch en ontbijt en ook een grote 5-liter water gallon. Water kun je hier namelijk niet uit de kraan drinken. Hier word ik meteen geconfronteerd met de contrasten. Binnen een prachtige, westerse supermarkt en buiten de kleine, armoedige kraampjes en hier en daar soms zelfs een bedelaar. Ook heb ik een Keniaanse simkaart nodig, omdat het dan veel voordeliger is om een bundel te gebruiken. Ondertussen laat Carola me allerlei plekjes zien. “Hier kan je leuk eten” en “als je deze weg volgt, kom je bij het strand”. Met drie uur slaap komen al deze impressies en informatie best wel binnen. Eenmaal thuis afgezet ben ik ontzettend moe en ga even een dutje doen op mijn nieuwe slaapkamer voor de komende tijd. En nu zit ik hier, op de veranda, omringd door palmbomen en een koel briesje.

De reis is begonnen!

Lieve groetjes,

Dianne