Lieve familie en vrienden,

Vreemd om te beseffen dat ik hier inmiddels alweer 1.5 week zit, de tijd vliegt! Vandaag was de laatste werkdag voor deze week en dus wil ik jullie graag een inkijkje proberen te geven in mijn project.

Van maandag t/m vrijdag ben ik werkzaam in het Port Reitz Hospital, en dan in de Mental Unit. Ons team bestaat uit: Peter, Nana en Edith (psychologen), Muthoni en Cathryn (stagaires) en Beatrice (vrijwilligster). Ik werk samen met Florentine, een andere vrijwilligster uit Nederland, die net haar Bachelor Psychologie heeft afgerond. Allereerst kregen we een rondleiding door de Unit. Heb je nu een plaatje van een Nederlands ziekenhuis in je hoofd? Dat mag je meteen schrappen. Loop in gedachten met me mee!

Het kantoor van Peter bestaat uit twee kasten, een tafel en een kapotte bureaustoel, cliënten/patiënten mogen op tuinstoelen zitten. Daarnaast kan de deur niet helemaal dicht en valt de deurklink er geregeld af, maar gelukkig hebben we een methode gevonden door hem eerst op te tillen en dan op een speciale manier in zijn voegen te schuiven. De isoleercellen bevinden zich midden in het complex. Wanneer patiënten niet meer op de afdeling kunnen blijven vanwege agressief of onhandelbaar gedrag, belanden ze in deze cellen van 3x3 meter achter een dikke deur met een klein getralied raampje. De extreemste gevallen krijgen een injectie, waardoor ze een paar uur onder sedatie zijn. Letterlijk platgespoten dus. Mannen en vrouwen verblijven op een aparte afdeling. Er zijn ongeveer 4 slaapzalen met 9 bedden per afdeling. Deze bedden zijn van beton en zitten vast aan de vloer, zodat de patiënten er zichzelf of anderen geen pijn mee kunnen doen. Naast de slaapzalen is een binnenplaats, waar de patiënten zich vrij kunnen bewegen. Alle patiënten hebben blauw met wit gestreepte kleding, waar met grote letters MENTAL op gekalkt staat. Afgezien van therapiesessies en bezoek is er voor hen eigenlijk niet zoveel te beleven. Ondanks dat er officieel maar 72 bedden beschikbaar zijn, slapen er soms wel 100 patiënten. Verder is er nog een grote hal waar soms groepstherapieën gehouden worden en een kantoortje voor de psychiater. Al met al niet echt een fijne plek om te verblijven…

Tot nu toe heb ik vooral meegekeken met consulten van klinisch psycholoog Peter, ontzettend interessant. Theorie wordt ineens praktijk! Je ontmoet patiënten met schizofrenie, bipolaire stoornis, ADHD, depressie, OCD etc.. Een ander groot probleem is verslaving aan alcohol of drugs. De drug Moguka bijvoorbeeld, een soort gedroogde bladeren, is erg goedkoop (zo‘n 40 cent). Zo kwam ook Michael afgelopen week bij ons met een alcohol verslaving. Hij was al vijf keer opgenomen geweest in een afkickcentrum, maar dit was tot nu toe altijd onder dwang van zijn ouders. Nadat hij tremoren en een interne bloeding had gekregen, besefte hij nu ook zelf dat het tijd was om te veranderen en kwam bij ons voor hulp. Peter gooide ons in het diepe met de introductie: “These ladies will do the intake!”. Even slikken en denken aan wat je geleerd hebt, maar ik kan nu zeggen dat mijn eerste intakegesprek een feit is!

Twee andere consulten die ik met jullie wil delen, vormen een groot contrast. Vandaag zagen we Hilda, een jonge vrouw van 32 met een voorgeschiedenis van depressie. Zij en haar man waren na tien jaar huwelijk helaas nog steeds kinderloos. In Afrika wordt vrijwel meteen de vrouw hiervan beschuldigd en dit viel Hilda erg zwaar. Haar bezoeken aan de gynaecoloog hadden niets uitgewerkt en ze had recent een depressieve terugval gehad, nadat ze een tijdje gestopt was met medicatie. Gisteren kwam Rebecca voor consult. Zij is al jaren getrouwd met een zeer agressieve en narcistische man, die haar steeds ‘hond’ noemt en vertelt dat ze niets waard is. Hij dreigde nu zelfs om haar te scheiden van hun kinderen. In een wanhopige poging om controle te houden over de situatie opperde Rebecca dat ze dan misschien zelf maar haar kinderen moest vermoorden, dan kon haar man ze in ieder geval niet van haar afpakken. Peter besteedde het hele consult aan uitleggen dat dit écht geen oplossing was, maar de lege blik in Rebecca’s ogen bleef. Zo schrijnend! De ene vrouw, depressief vanwege haar kinderloosheid en de andere vrouw, spelend met moordgedachtes vanwege extreme hulpeloosheid.

In de komende weken hopen Florentine en ik groepstherapieën te gaan organiseren voor de patiënten die liggen opgenomen. We hebben hier allebei geen ervaring mee, maar Peter stimuleert ons enorm. Aan de ene kant ontzettend spannend, maar aan de andere kant hebben we ook gezien dat elk momentje buiten de afdeling een welkome afleiding is voor de patiënten. Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes,

Dianne

P.S. Reacties kan ik zien en ik lees ze ook zeker! Ik kan er alleen niet persoonlijk op reageren ;)