Lieve familie en vrienden,

Alweer een tijdje geleden dat ik iets gepost heb, excuus! De beslommeringen van het dagelijkse leven hier zorgden ervoor dat ik toch wat minder tijd over had om hier eens rustig voor te gaan zitten. Bovendien hebben we een ’gezinsuitbreiding’ hier in Akogo House. Na het vertrek van vier van onze vrijwilligers, is het totaal aan mensen nu weer gestegen tot een recordaantal: we zijn met z’n tienen! De gezinsuitbreiding verliep niet zonder slag of stoot. Piloten van Kenya Airways besloten namelijk te gaan staken, waardoor een paar nieuwe vrijwilligers - soms dezelfde dag nog - moesten omboeken en via Ethiopië vliegen, weer een ander zat drie dagen lang vast op Johannesburg. Bovendien moest er in Akogo het een en ander worden verbouwd. De privekamer werd omgebouwd tot slaapzaal en daarvoor werden twee stapelbedden van boven naar beneden gesleept. Tom, onze Keniaanse huiseigenaar van begin 20, moest zijn hebben en houwen ook verkassen, omdat er voor het eerst een mannelijke vrijwilliger in Akogo zou verblijven. Daar kwam nog bij dat de nieuwe hosts van Doingoood, die per 1 januari hopen te beginnen, ook arriveerden en hun koffers voor een heel jaar wilden onderbrengen in Akogo. En ondertussen wandelt er nog wel eens een backpacker binnen, op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Kortom: in het rustige ’pole pole’ leventje hier was dat toch een vrij hectische periode!

Inmiddels zijn Florentine en ik bezig geweest met het opzetten van de groepstherapieën. In de supermarkt kochten we post-its en plakten een groene en een roze tegen elkaar. Op de groene kant schreven we ‘yes‘ en op de roze kant ‘no’. Omdat vrijwilliger Anouk op een basisschooltje ging werken en daar creatief aan de slag wilde, had ze een lamineerapparaat meegenomen. De eerste weken hebben we hier hartelijk om gelachen (want wij, die allemaal op onze koffers moesten gaan zitten om ze dicht te krijgen, konden ons niet voorstellen dat je zo maar nog ruimte had voor zo’n ding!), maar nu kwam het toch goed van pas. De post-itjes gingen door het lamineerapparaat en zo hadden we leuke kaartjes voor de groepstherapie. Het thema van de therapieën was ’stigma’ en het doel was om deelnemers zich daarvan bewust te worden en handvaten geven hoe ze met deze stigma’s en vooroordelen om konden gaan. Na een introductie en uitleg over de normen/regels lazen Florentine en ik enkele prikkelende stellingen voor, waar de deelnemers op konden reageren door met hun kaartje ‘yes’ of ‘no’ aan te geven. Zo konden ze ook van elkaar zien welke mening ze hadden en dus ook zien dat ze vaak niet alleen waren.

Een van de stellingen was bijvoorbeeld: ‘Vanwege mijn mentale ziekte denken mensen dat ik behekst ben.’ Bij de sessie met de vrouwen liet meer dan de helft de groene ‘yes’ kant van het kaartje zien. Hoewel de invloeden van de westerse wereld in Kenia onmiskenbaar zijn, speelt hekserij op de achtergrond toch ook een grote rol. Er bestaan nog steeds ‘witch-doctors’, die met wierook, bodypaint en door het oproepen van geesten vloeken uitspreken of opheffen over mensen. Twee vrouwen hadden eerst deze doctors een bezoekje gebracht, voordat ze naar het ziekenhuis kwamen. Een duur grapje, wat zo’n 50.000 shillings (= 40% van het jaarsalaris van een gemiddelde Keniaan) had gekost. We konden niet genoeg benadrukken hoe belangrijk psycho-educatie dus is. Kennis over mentale ziektes zou al zoveel van dit soort onnodige kwakzalverij uit de weg kunnen helpen!

Op een vrije zaterdagmiddag werden we uitgenodigd om naar Alices huis te komen. Alice is onze schoonmaakster, onze steun en toeverlaat. Want wie moet er anders de afwas van ‘babu’ David opruimen? Met zijn vierentachtig jaar heeft hij de verantwoordelijkheid van de afwas van zich afgeschoven en dus kunnen we iedere ochtend in de keuken traceren wat hij de avond ervoor gegeten heeft. (Gisteren was dat rijst met een knalgele kerriesaus, die vanochtend nog van het kookstel op de grond drupte…) Alice noemt ons haar ‘sisters’ en is iedere ochtend weer blij om ons te zien. We werden door Bombolulu, de sloppenwijk achter ons huis, door allemaal smalle steegjes naar haar huis meegenomen. Alice woont samen met haar moeder, stiefvader, zusje en 4-jarige dochtertje.

Een blauw gebouw doemde op in de verte. ’Dat ziet er nog best groot uit’, dacht ik naïef, totdat ik erachter kwam dat hier dus wel een stuk of acht gezinnen in leven. Elk gezin heeft twee kamers toegewezen gekregen. De woonkamer, die tegelijkertijd fungeert als keuken, is niet groter dan 3x3 meter, daarachter is nog een kleine slaapruimte voor alle gezinsleden bij elkaar. Bovendien zijn er geen ramen, waardoor de benauwdheid en de vochtigheid als warme dekens over je heen vallen wanneer je de kamer instapt. Maar de hartelijkheid was er niet minder om! ‘Feel most welcome’, begroette Alices moeder ons, een wijze vrouw. Ze heeft een belangrijke positie in het dorp en kent talloze nummers van identiteitskaarten en telefoons uit haar hoofd. Dit geldt echter niet voor haar dochter. Pasgeleden was Alice jarig en vertelde ons dat ze 24 was geworden. Nu vertelde haar moeder echter dan Benson, Alices jongere broer al 25 was. Alice bleek al 28, iets waar ze helemaal niet blij mee was! Ook Tom, onze huiseigenaar, weet niet hoe oud hij is, want zijn geboorteakte is nergens meer te vinden. “Maar ik schat rond de 23”. Dat kan je je in Nederland niet voorstellen…

Door de viezigheid die constant om je heen is, neem je het na zeven weken allemaal niet zo nauw meer. Douchen met een gekko in de douchebak, plassen in een gat in de grond en kleren die na een paar handwasjes lang niet meer zo schoon zijn als eerst doen me inmiddels niet meer zoveel. Toch is er een doorn in het oog die mij elke dag weer ergert, namelijk MIEREN. Overal waar je kijkt lopen ze. In de keuken, over het aanrecht en ook over en door het brood. Denk ik ‘s ochtends een lekker bammetje te maken voor ’s middags, dan vergaat me de eetlust snel als ik zie dat er zo’n 20 mieren krioelen op het sneetje in mijn hand. We hebben al veel geprobeerd. Dubbele plastic zakken om het brood werkte niet, de mieren vochten zich een weg erdoorheen. In de kledingkast opbergen hielp even, maar omdat het daar zo warm is, gaat brood dan na een dag al schimmelen. Een vriezer hebben we niet, dus invriezen valt ook af. Een afsluitbare plastic bak is niet groot genoeg om genoeg brood voor 10 personen te herbergen. Dus, hebben jullie tips? Schroom alsjeblieft niet om ze te delen!

Groetjes,

Dianne