Lieve familie en vrienden,

Kenia zit vol verrassingen, die je van tevoren helemaal niet realiseert als blanke ’mzungu’. Van sommige dingen ben je uiteraard op de hoogte, zoals het feit dat je niet kunt drinken uit de kraan, dat mensen hier met hun handen eten of dat salamanders en gekko’s over de muren van je huis lopen. Maar andere dingen houd je in Nederland niet voor mogelijk. Een paar dingen van de afgelopen dagen.

Woensdag had ik meteen al mijn introductie op het project. Na een leuk gesprek met psycholoog Peter, gingen Carola en ik naar het hoofdgebouw van het ziekenhuis om mijn gezondheidszorg-fee van 100 dollar te betalen. Die zullen ze vast goed kunnen gebruiken, dacht ik van tevoren. De procedure om het te innen doet echter bijna het tegenovergestelde vermoeden, ondanks dat iedereen ontzettend vriendelijk is. Eerst moesten wij naar de secretaresse. Zij vroeg om papers. ’Welke papers precies?‘, vroeg ik beleefd. ‘Papers.’ Meer werd het niet. Dus gaf ik maar wat uitgedraaide documenten die ik bij me had, zoals mijn VOG en een kopie van mijn motivatiebrief. Het volgende station was de directrice. Na een uitgebreid gesprekje over het dagelijkse wel en wee bladerde ze vluchtig de papieren door, krabbelde wat onderaan de pagina en stuurde ons door naar loket nummer 3. Hier moest ik mijn paspoort laten zien en kregen we een papiertje met een nummer. Dit nummer moesten we inleveren bij loket nummer 4, om daar te betalen. Echter, de jongen van loket 4 verwees ons door naar loket 5. Hij werkte nog niet zo lang en wist niet hoe het moest. Na betaald te hebben bij loket 5, moesten we weer terug naar de secretaresse om daar het bonnetje in te leveren. In totaal duurde dit wel een klein uur, allemaal echt op z’n Afrikaans. Volg jij het nog? ;)

Iets anders waar ik me over verwonderd heb, waren de kamelen op het strand en de vele liefdesverklaringen die me om de oren zijn gevlogen tijdens mijn wandeling richting het strand. Dat ik de komende weken koud moet douchen en mijn was met de hand moet doen. Dat de meeste mensen hier maar een keer per dag eten. Maar ook werd ik positief verrast over de prachtige natuur, aapjes en geitenkuddes langs de kant van de weg, de talloze groentekraampjes, de onderhandelingsgeest en hoe ontzettend aardig Kenianen zijn. Iemand kan gerust doen alsof hij/zij je al jaren kent, terwijl je hem/haar in werkelijkheid pas voor het eerste ziet, bijzonder!

In de paar dagen dat ik hier nu ben heb ik ook kennis gemaakt met de andere bewoners. De meeste van hen zijn ook vrijwilligers van Doingoood Experience. Dit geldt echter niet van pastor David, een 80-jarige zendeling, die de afgelopen 40 jaar door Kenia, Tanzania en Sudan heeft getrokken. Hij zit hier - naar eigen zeggen - zijn tijd uit en mag er gratis wonen van de eigenaar. Om zijn nek hangt een groot houten kruis en maar zelden heeft hij zijn kunstgebit in. Afgezien van zijn witte huid, is hij een echte local en doet zijn boodschapjes nog met de tuktuk. Na twee dagen kwam David mij opzoeken, omdat hij had gehoord dat ik ook christelijk was en het leek hem prachtig om samen ‘fellowship’ (discipelschap) te betrachten. Hij nodigde me uit om een keer een Bijbelstudie te doen samen, een ontzettend bijzondere en waardevolle ervaring, ondanks onze verschillende inzichten!

Vrijdag hebben we het project van huisgenootje Anouk bezocht. Zij heeft op haar schooltje het BookBuddy project opgezet, waar vrijdag de opening van werd gevierd. Ieder kind krijgt vanaf nu iedere week een boek mee naar huis, om zo het lezen (en zo de vocabulaire, taalvaardigheid en schoolresultaten) te bevorderen. Het was echt een feestdag! De kinderen zonden ingestudeerde liedjes en het nationale volkslied, terwijl de vlag werd gehesen. De directrice had haar mooiste jurk aangetrokken en ook de ouders waren uitgenodigd. Elke klas had een stukje voorbereid om op te voeren voor ons ’wazungu’ en de ouders. Kindjes uit de kleuterklas zongen, er werd een gedicht voorgedragen door de oudere leerlingen. Ook keken we naar de traditionele dans en een team acrobaten. Een kindje had Anouk toevertrouwd dat het echt de leukste dag ooit was! We sloten de dag af met een lekker restaurantje, waar we achterop de boda-boda (motor) naartoe werden gebracht.

Vandaag hebben we samen met de man van Carola, een rasechte Keniaan: Sultan, een tour door het oude Mombasa gedaan. Hij nam ons mee naar de kippenmarkt, de specerijenmarkt en de vismarkt. Ook bezochten we het oude fort van de havenstad en de vier indrukwekkende slagtanden over de drukke weg, een typische toeristische trekpleister. Het is een wirwar van smalle straatjes, maar Sultan wist feilloos de weg. Onder het genot van een drankje keken we uit op de Indische Oceaan, prachtig.

Nu zitten mijn ‘uitrustdagen’ erop. Morgen hoop ik naar de plaatselijke kerk te gaan en daarna begint maandag mijn project! Ik heb er ontzettend veel zin, maar er zijn stiekem ook wel wat zenuwen. Hoe zal het er precies uitzien en wat kan/mag ik doen? Nou ja, dat zijn zorgen voor maandag. Hakuna matata!

Groetjes,

Dianne